aan de teleurgestelde leerkrachten
brullende liniaal wordt de mens
als men geen lijn trekt tussen rechtop lopen en kruipen
maar hij trapte de zon onder tafel
terwijl hij zijn leerboek sloot
bij licht had hij leren geleerd
in duisternis ongeduld
daarom er moeten vuisten met valschermen vallen
voorzichtig in het hoofd van de scepticus
hij zou anders schrikken
hij schrok al van wit en zwart
maar de honger is grauw
en er is honger naar wijsheid
er is honger naar kneedbare ruimte
er is honger naar boeken naar voedzame mummies
er is honger naar het net van wimpers der melancholie
er is honger naar de veer der keerzijde
er is honger naar de zon zonder muren
er is geen honger naar trompetten als gordijnen
er is honger naar wijsheid
naar heelhuids weten
©Lucebert, “ongebundelde gedichten” (1953 – 1963)