Vers op tafel: Anouk Smies, ‘Onbeschoft, zo wit’

In de rubriek Vers Op Tafel brengen we een voorpublicatie uit een binnenkort te verschijnen dichtbundel.

AnoukSmiesAnouk Smies (1975) debuteerde in 2013 met Citaten van een roofdier, een bundel die de jury van de C. Buddingh’- prijs fascineerde door de weerbarstige, onnavolgbare beeldspraak. Haar tweede bundel Wie heeft een middelpunt nodig werd in 2017 genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Smies publiceerde eerder op Krakatau, de Optimist en de Contrabas. Ze schreef poëzie en levensbeschouwelijke verhalen voor kinderen en is eigenaresse van Tekstbureau PURUS. Daarnaast beslaat ze vijftig procent van het beeld en tekst spugend samenwerkingsverband Collectief 15.
Haar nieuwe bundel Onbeschoft, zo wit verschijnt medio mei bij uitgeverij Opwenteling.


EEN AVOND AAN ZEE DIE NIEMAND ZICH HERINNERT

De klokkenluider zegt:
Bijna alle ellende
op aarde
is een verdienmodel

De horizon
schikt kalkarm
been onder zijn vel

De zee verkleurt

Mijn moeder lacht
Ze lacht omdat
de waterlijn zich terugtrekt
in haar panty vol gaten
en een autarkisch zonnetje
over de betaaldrempel meesleurt

 

TEDERHEID

Nu je langzaam
oplost verwacht men tederheid

Men gaat er vanuit dat
ik het desintegrerende vastpak
met vergevende handen

Tederheid
is gemaakt
voor vaste vormen

Ze omsluit totalitair
wat te verstard is om te denken

Tederheid breekt
Wat kapot is stoot ze af
maakt een verontschuldigend gebaar

Vingert zich uit verveling
met ruwe vingertoppen
3x
op de grijze molton klaar

 

DE ZIEKTE

Ik ben
een exorcist
die zich met semantische wangen
tegen de venusheuvel van kunst aan schurkt

De hoofdredacteur van tijd
die je ontkenning tot
behapbare kreet uitsnijdt

Ik maak je compact en licht
Poreus, zo humaan

Ik geef je dat postmoderne moment
van helemaal niets weten
Van lachwekkend normaal zijn, als ruikbaar vlees
maar midden in de spotlight staan

 

OP EEN DAG GAAT JE MOEDER DOOD

Ooit gaat ook jouw moeder dood
Op die dag kom ik langs

Pluk servetten uit je vlees
en snuit mijn neus

Ik bouw een heus
gebouw van klappen in taal

Druk je de stinkende leegte
van je adem in
en zeg: Godverdomme-zie

Als je wegrent
talm ik slinks als een gespierde jager
Dan verwijt ik je mijn poëzie

©Anouk Smies

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *