In 1991 behandelt Jean-Luc Godard het thema van het herenigde Duitsland in de film Allemagne année 90 neuf zéro. De titel is een verwijzing naar Germany Year Zero van Roberto Rossellini, een bespiegeling over de politieke veranderingen in Europa na WOII.
Allemagne année 90 neuf zéro is een prachtige collage geworden van fictie, poëzie, muziek, filosofie doorspekt met documentaire beelden en kritische commentaren. Een ‘Godard grand cru’ dus. En een zeer melancholische Godard bovendien die het litteken van Berlijn bekijkt zowel vanuit de ogen van de spoken van het derde rijk als de grote geesten Goethe en Schiller, Bach en Beethoven.
Het verhaal laat zich eenvoudig samenvatten: na de val van de Berlijnse Muur, besluit de oude spion Lemmy Caution terug te keren naar het westen. Onderweg kruist hij het pad van diverse personages: Werthers grote liefde Charlotte, Don Quichotte met Sancho Panza in een Trabant, de hond die naar de begrafenis van Mozart ging, en een Russische matroos die, net als hij, terugkeert naar zijn roots maar dan in omgekeerde richting. Jean Luc Godard ventileert zijn kritische bedenkingen over het herenigde Duitsland en de funeste invloed van het kapitalisme via het personage van de ontheemde Lemmy Caution.
In januari verschijnt het Berlijn nummer van Deus Ex Machina met bijdragen van o.m.Berlijn-kenners Jeroen Kuypers Piet De Moor, Huub Beurskens Dolores Thijs , Bodo Morshäuser, Jorg van Caulil (over voetbal ten tijde van de Muur) en vele vele anderen.
Een gedachte over “Jean-Luc Godard, melancholische filmcollage over Berlijn”