Horribile dictu (1972) is een bundel over de dood, ontstaan naar aanleiding van het overlijden van Speliers’ broer. In het colofon wordt expliciet verwezen naar het intertekstuele aspect met ‘ready mades, gedachten en woordspelingen’ naar onder meer Ulysses van James Joyce.
Bevend in zijn dunne bast
en in den vleze ervarend
de diepvriesdag, hij daalt
naar het andere end –
hem onbekend was scherts,
en de ertslaag van de lach
nauw aangeboord of opgebaard
hij lag zonder verwijlen
in zijn witste hemd
onder de zwartste aarde.
————-
Getooid met damascener rozen,
hoor hoe dood zijn doornen boort
en bloei belet van bij geboorte –
ziekte bouwt een langzaam bed
om het gebeente, mateloos
een magneet van moeheid
maakt zich van hem meester.
Die beter weet, ziet hoe in de tuin
door bloed en blad de distel bloeit.
————-
De dood is daar. Hij is
de dag zonder gedicht –
gezadeld, hoor hoe op de horizont
de hoeven in hun echo’s beven.
Door zijn adem ingehaald
hoever heet verte dan nog ver?
En de regel boort zich reddend
naar binnenrijmen toe. Wie beweert,
hij haalt de morgen niet?
Een gedachte over “Gedichten van Hedwig Speliers -9-”