Na Horribile dictu verscheen Leven met Lorenz of het duizendjarig dier (1973), een bundel die zoals meteen uit de titel blijkt, is geïnspireerd op het werk van Konrad Lorenz. Helemaal anders is de ongepubliceerd gebleven bundel Als ik val word ik een Hongaarse vogel (1973). Het zijn reisgedichten over een verblijf in Hongarije, een genre dat aan belang zal winnen bij de exploratie van het Franse zuiden bij het studiewerk over Maurice de Guérin.
Met De mens van Paracelsus zet Speliers de kroon op de reeks strak geredigeerde bundels met het typische korte gedicht als cel. Merkwaardig is de juxtapositie van de oorspronkelijke, handgeschreven versie en de uiteindelijke versie. De lezer krijgt een inkijkje in het ontstaansproces, of toch ten minste de afronding van het werk van de dichter. Meer over die cruciale bundel kunt u lezen in deus ex Machina 155.
Een gedachte over “Gedichten van Hedwig Speliers -10 –”