‘Ever get the feeling you’ve been cheated?’
(Johny Rotten, San Francisco, 1978)
‘Angry Young Man’, gebruikt iemand die term nog, vandaag? They used to be all over the place.
Kingsley Amis. Alan Sillitoe. John Braine. John Osborne.John Osborne godverdomme. ‘Look Back in Anger!’ Klassenstrijd onder het mansardedak! Gedesillusioneerde twentysomethings in een samenleving in crisis. Generatieconflciten en kitchen sink realism!
Wat blijft er zestig jaar na datum over van de woede uit Look Back in Anger? Hebben die Angry Young Men ooit iets anders gedaan dan monumenten in taal opgericht voor hun colère? Wilden ze niet gewoon, zoals James Kelman verderop in dit nummer aanvoert, hun stukje van de taart? Is een kwaaie mens ook een goeie mens?
Hoe moeilijk, misschien zelfs ondoenbaar het is om vandaag nog een standbeeld op te richten voor de Angry Young Men, onderzoeken we hier. De revival-in-mineur voor zestig jaar Look Back in Anger is een goed aanknopingspunt.
Sneller dan je het zelf verwacht, is het 2016 in Fort Europa.
Alles is veranderd want de crisis hakt erin. Maar bij ons geen think pieces over de millennials, hun carrièreangsten en de donkere wolken boven hun gedroomde verkaveling. Die plaat kent u al en mocht dat niet het geval zijn, vindt u wel soelaas in een of andere Guardian of dichter bij huis in een zoveelste generatieartikel in onze kwaliteitskranten. Deze kinderen van de crisis weten met hun onvrede geen blijf. Hoe is het in godsnaam mogelijk? Alles is hetzelfde gebleven. Ever feel like you’ve been cheated?
Bericht uit Griekenland: pijnlijk brandpunt van al wat er de afgelopen jaren is misgegaan. Vincent Van Meenen, enkele jaren geleden naar Athene gemigreerd, brengt knarsetandend verslag uit. Knoop het in uw oren:
Wie één goed argument kan vinden om hier als burger aan het leven deel te nemen, krijgt een prijs.
De Duitser Clemens Schittko doet zijn duit in het zakje met verinnerlijkte woede: zelfhaat en nausée. Naar beneden stampen is te gemakkelijk, maar al te verleidelijk.
Vandaag is de woede niet meer de speeltuin van de man. In dit nummer mag Jimmy Porter zelf zijn hemden strijken. We zijn uitdrukkelijk op zoek gegaan naar Angry Young Women. Aurelie Di Marino doet verslag vanuit een dolgedraaid Brussel. JMH Berckmans (1953-2008) in haar achteruitkijkspiegel. Dag Pafke. Het is er hier niet op gebeterd, jong. Carlien Coppieters neemt de gezapige onthechting van het schrijversgild de maat. Elise de Groot peilt de ontreddering van Generation Y. Kwaad zijn, waarop en waarom? De vraag die de Angry Young Men zelf onbeantwoord lieten: kwaad worden, kwaad blijven, kan dat, heeft dat zin?
1956-2016. We zijn er nog niet. Bijlange niet. Een mens zou van minder kwaad worden.
De redactie