hoed in de hand
Zie mij hier zitten. De man van uw dromen. Ik zie de straten, de
vrouwen, de buggy’s. Ik voel de valse warmte, de ingehouden
woede. Men vraagt mij welke bakker de beste broden heeft. Ik
moet het antwoord schuldig blijven. Ik eet geen brood meer, ik eet
eenzaamheid.
Wie of wat heeft mijn knikkers gestolen? Ik was even in slaap
gevallen, droomde van de tuin bij mijn grootouders waar ik als
zesjarige de wereld veroverde. Ik klom in bomen, schoot met mijn
katapult op mussen, keek naar de voorbij glijdende wolken en
hoopte dat het spaghetti was als avondeten. De klokken van een
verlaten kerk trokken mij terug tot waar en wat ik ben, en kijk,
mijn knikkers liggen niet langer voor mijn voeten. Misschien heeft
de wind ze in de riolering geblazen. Ja, laat ons daarvan uitgaan.
Je huilt om mijn verdriet. Je voelt mijn schaamte. Je raapt me op,
kordaat maar teder. Precies zoals ik je graag heb. Ik voel een
glimlach opkomen, maar hij verdwijnt ergens diep in mijn keel. Je
bestelt twee koffies. Een voor jou en een voor mij. Ik voel je blik, je
onbeantwoorde liefde. Een man passeert, hoed in de hand. Hij lijkt
op weg naar huis, op weg naar vrouw en kinderen. Hij lijkt
gelukkig. Ja, hij lijkt erg gelukkig.
©Maarten Verhelst
Maarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.