Categorie: Maarten Verhelst

Column Maarten Verhelst

Licht stofje

Ik reed van Ertvelde naar Costa Rica, maar aan het eerste rondpunt
raakte ik de weg kwijt. Ik stapte uit en vroeg aan een plaatselijke
landbouwer of hij de minst filegevoelige route naar de Atlantische
Oceaan kende. De boer tuurde naar een windmolen in de verte.
Een mengeling van tabak en speeksel sijpelde uit zijn mond toen
hij sprak. Zelf was hij nog nooit buiten Ertvelde geweest – behalve
die ene keer toen een suikerbiet uit zijn tractor viel en op het
grondgebied van Assenede rolde – maar zijn duiven vlogen
wekelijks door heel Europa. Zij konden mij met alle gemak de juiste
weg wijzen.

Ik haalde net mijn portefeuille boven om zijn beste duif te kopen,
toen een van zijn dochters thuiskwam. Ze had blauwe ogen, lang
blond haar en grote borsten. Haar glimlach was fenomenaal, haar
benen eindeloos. Haar kont zag er tegelijkertijd strak en mals uit.
Ze keek mij aan en vroeg of ze mij ergens mee van dienst kon zijn.
Euh ja, stamelde ik, ik ben de weg kwijt. En hoe graag wil ik je
borsten vastnemen en er eens goed mee schudden, dacht ik erbij.

Niet veel later reden we samen op de Autoroute du Soleil, onze
haren wapperden in de wind. We stopten aan een tankstation en
aten een croissant. We lachten met een dikke Duitser, een
luidruchtige Hollander en een achterlijke Vlaams-nationalist.
Spanje was een droom. Lege snelwegen, verlaten dorpen. Voor we
het wisten stonden we op een berg in Portugal te kussen alsof ons
leven ervan afhing. We konden de oceaan al ruiken. Je adem
kriebelde in mijn hals. De horizon trilde, of was het mijn lijf? Je gaf
me jouw trui. Ik zag je tepels door je t-shirt. Licht stofje, zeker in de
H&M gekocht. In volmaakt Ertvelds vroeg je of ik een kind van je
wilde. Nee bitch waren wel de laatste woorden die op mijn tong
lagen.

©Maarten Verhelst

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column Maarten Verhelst

Marginale knotwilgen

Het leven kan mooi zijn, maar ook hard. Mijn handen bevriezen
van zoveel kou. Ik kijk op en zie een volle maan. De maan kan niet
lachen, maar ziet er toch gelukkig uit. Veel wijzer word ik er niet
van, maar vandaag leek alles op zijn plaats te vallen.

Ik hield altijd al van eindejaarswensen: ze zijn leeg, nietszeggend
en hypocriet. Mijn eindejaarswensen voor mezelf hou ik liever
voor mezelf. Mijn eindejaarswensen voor anderen vertel ik hen
recht in het gezicht. Zo ben ik nu eenmaal.

Wie de laatste steen werpt, is eerder traag. Een berg kan je
beklimmen, maar je kan er ook naar kijken. Ik heb nooit verstaan
waarom mensen naar Clouseau gaan kijken. Geef mij maar
knotwilgen. Hoe marginaler hoe beter.

©Maarten Vehelst

maartenverhelst_c_koertmartens

Maarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column Maarten Verhelst

my lazy horse

Ik heb twee kinderen: een dochter en een zoon. Ik ben een jonge
papa. Op mijn drieëntwintigste bleek mijn vriendin plots zwanger.
We hadden geluk: we pasten bij elkaar als zon & zee, berg &
berggeit, alcohol & kots zo u wil. Onze dochter is geboren in ons
toenmalig huis in Gent, vlak bij het Citadelpark. Mijn vriendin
schreeuwde de hele straat bijeen tot de vroedvrouw haar subtiel
aanraadde meer kracht te steken in het persen dan in het roepen.
Daarna kwam dus onze dochter.

Twee jaar later sprintte onze zoon de wereld in. Hij is met de helm
op geboren in ons huidig huis in Lede. Ervaren als ze was, maakte
mijn vriendin niet erg veel lawaai. Een uurtje na de bevalling, ‘s
morgens vroeg, stond onze dochter op. Maandenlang had ze
mama’s buik zien groeien en groeien, maar die bewuste ochtend
was het zover: ze had een broertje.

Vandaag, weer een paar jaar later, zwijgt onze dochter geen
seconde en kan onze zoon moeilijk stil zitten aan tafel. Al helpt het
wel als ik ‘schön auf deine poepfe sitzen’ zeg.

©Maarten Vehelst

maartenverhelst_c_koertmartens

Maarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column Maarten Verhelst

 adebayor

Tom Waes kent geen fluit van wasknijpers, zei mijn grootvader net
voor hij de pijp uitging. Het was een hete middag in Zwevezele en
wespen vlogen af en aan. Wasknijpers, ging hij verder, bestaan in
allerlei maten en gewichten. Die van de Aldi zijn rampzalig, na twee
keer zijn ze kapot. Maar die van de Colruyt zijn ook niet echt dat, er
zit veel te weinig spankracht op, waardoor iets zwaardere
kledingstukken steevast op de grond vallen.

Ik blijf fan van de houten knijpers, ook al steken de plastieken
varianten hen in kwaliteit voorbij, aldus mijn grootvader die
ondertussen een éclair at. Ja, jongen, ik voel dagelijks een
onweerstaanbare drang om éclairs te eten, zei hij elke keer toen ik
bij hem op bezoek kwam. Mijn grootvader, de hansworst, zag niet
in dat Citroën Berlingo’s, Peugeot Partners en Renault Kangoo’s
gewoonweg krak dezelfde auto’s waren. Met veel misbaar trok hij
zijn ogen op en riep: Turken, dàt zijn pas keikoppen.

Ik voelde dat hij niet lang meer te leven had. Mijn handen trilden
van angst en van de freesmachine waarmee ik zijn tuin omploegde.
Spitten was voor jeanetten, zei mijn grootvader altijd. Hij huilde
zelden, dat is correct. De enige traan die ik ooit bij hem heb zien
vallen, was er eentje van verwaarloosbaar allooi.

©Maarten Verhelst

maartenverhelst_c_koertmartens

Maarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column – Maarten Verhelst

venetië mijn kloten

 

[intro] This one’s for all the lovers in the world. Check it out
yeah uhuh. [einde intro]

Hoe bedroefd ik ook keek, de brandweercommandant bleef voet bij
stuk houden. Het was zijn job om risico’s te beperken, onze
samenleving te ontdoen van alle spontaneïteit, conventionele
steriliteit tot het hoogste goed te bombarderen. Zijn overste, de
burgemeester van Wippelgem, deed geen moeite om zijn
bloedworstgrijns te verbergen.

Ik trok mijn conclusies. Hier zou ik de wereld niet veranderen. Op
een knaap als ik zaten ze hier niet te wachten. Hier wilden ze enkel
Krüger Export achterover hijsen, frieten met stoofvleessaus en
mayonaise binnenwerken en de kuisvrouw van de buren
zwaffelen. Ik deed dat ook wel graag, dat moest ik toegeven. Naast
koeien bijeendrijven en kauwen rond de kerktoren tellen, waren
die drie zaken de belangrijkste bezigheden in mijn rijkgevulde
leven.

Het dilemma was hartverscheurend. Maar ik moest sterk zijn, het
heft in eigen handen nemen. Niet achterom kijken, niet
terugblikken. Geen vals sentiment toelaten. Nu was het mijn
moment, nu of nooit. Ik vulde een valies met kleren, frangipanes
uit de Aldi en mijn lievelingsbalpen. Ik haalde diep adem en verliet
mijn ouderlijk huis. Het was vijf minuten stappen naar het
bushokje. De bus naar Ertvelde zou weldra passeren.

©Maarten Verhelst

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column – Maarten Verhelst

waarom boten zinken

Zwijg mij van roltrappen; ik haat ze. Hoe ze rollen en lawaai maken.
Hoe ze kleine kindjes pijnigen en angst aanjagen. Hoe ze rollen.
Had ik al gezegd dat ze rollen? Ik haat hun gerol. Ze rollen
verkeerd, wansmakelijk, belachelijk, triestig en op het decadente
af!

Mijn grootmoeder draait zich om in haar veel te kleine graf. Ze was
extreem dik. De grafdelvers waren blijkbaar slecht geïnformeerd
en hadden een doorsnee put gegraven. Ze hebben mijn
grootmoeder er zijlings in gegooid, en dan nog moesten ze met
twee op haar staan springen om haar er volledig in te krijgen. Zelfs
de pastoor stond op het punt om mee te helpen, maar dat was net
niet nodig. Alleszins, door al die kloteroltrappen draait mijn
grootmoeder zich – spreekwoordelijk uiteraard – om in haar graf.

Maar waarom sta ik hier pannenkoeken te bakken? Hoeveel
scherven heb ik al veroorzaakt? Dertien? Het kan mij geen barst
schelen. Ik fluit naar opwindende dames wanneer ik wil. Niemand
zal mij tegenhouden. Ik werk op de zenuwen, in het zwart, de klok
rond. Ik weiger mensen de les te spellen, ook al was spelling mijn
favoriete vak op school. Het zweet des aanschijns druipt van mijn
oksels. Heerlijk? Ik vind van niet.

©Maarten Verhelst

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column – Maarten Verhelst

Platte kaas

Ik droomde dat de Aveve gesloten was. Ik had net mijn camionette
geparkeerd, voor de helft op het trottoir. Het winkelkarretje
aanvaardde enkel 1 of 2 euro. Geen vijftig cent. Ik was terug naar
mijn camionette gegaan, had alles overhoop gegooid, uiteindelijk
een euro gevonden onder de handrem. Terug bij de winkel gleden
de automatische deuren niet open. Ik dacht aan een defect maar
toen zag ik binnen geen enkel licht branden en geen enkele
medewerker in groene tenue die vriendelijk probeerde te
lachen. Het was nochtans woensdagnamiddag, de JBC aan de overkant
deed gouden zaken.

Ik schrok wakker. De hond van de buren blafte. Ik keek door het
raam en zag twee katers vechten. Een streep maan hing achteloos
in een hoek van de hemel. Ik ging naar beneden, zette koffie. Op tv
interviewde Lieven Verstraete voor de vijfde keer de
omhooggevallen politicus van de dag. Het ging over indexen,
vermogens en platte kaas. Ik nam een slok en dacht aan Walter
Godefroot. Hoe die man in 1967 Nokere Koerse won: respect.

Je vroeg wat ik aan het doen was. Je nachtkleed was licht
doorzichtig, je tepels zacht en vredevol. Ik zei dat ik aan Walter
Godefroot stond te denken nadat een droom over de Aveve mij
wakker gemaakt had. Je glimlachte en ging terug naar boven. Wat
had ik zin in jou. Ik hield je bijna tegen om je borsten te kussen,
maar wist dat je morgen vroeg op moest. Ik plofte neer in de zetel
en besefte te laat dat ik de zapper nog niet bij me had.

©Maarten Verhelst

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Column – Maarten Verhelst

hoed in de hand

 

Zie mij hier zitten. De man van uw dromen. Ik zie de straten, de
vrouwen, de buggy’s. Ik voel de valse warmte, de ingehouden
woede. Men vraagt mij welke bakker de beste broden heeft. Ik
moet het antwoord schuldig blijven. Ik eet geen brood meer, ik eet
eenzaamheid.

Wie of wat heeft mijn knikkers gestolen? Ik was even in slaap
gevallen, droomde van de tuin bij mijn grootouders waar ik als
zesjarige de wereld veroverde. Ik klom in bomen, schoot met mijn
katapult op mussen, keek naar de voorbij glijdende wolken en
hoopte dat het spaghetti was als avondeten. De klokken van een
verlaten kerk trokken mij terug tot waar en wat ik ben, en kijk,
mijn knikkers liggen niet langer voor mijn voeten. Misschien heeft
de wind ze in de riolering geblazen. Ja, laat ons daarvan uitgaan.

Je huilt om mijn verdriet. Je voelt mijn schaamte. Je raapt me op,
kordaat maar teder. Precies zoals ik je graag heb. Ik voel een
glimlach opkomen, maar hij verdwijnt ergens diep in mijn keel. Je
bestelt twee koffies. Een voor jou en een voor mij. Ik voel je blik, je
onbeantwoorde liefde. Een man passeert, hoed in de hand. Hij lijkt
op weg naar huis, op weg naar vrouw en kinderen. Hij lijkt
gelukkig. Ja, hij lijkt erg gelukkig.

©Maarten Verhelst

 

 

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in. Mooi geel topje is de naam van zijn blog.

Nieuw: wekelijkse column van Maarten Verhelst

Merendree

Ik peinsde er niet aan om de wafelenbak helemaal alleen te organiseren.
Ik belde mijn grootmoeder op en vroeg of zij geen zin
had om drieduizend wafels te bakken tegen overmorgen. Ik hoorde
haar knikken door de telefoon. Het mens knikte altijd. Ze lag te
verkommeren in rusthuis De Verwaarlozing in Merendree. Met
zo’n naam had ik beter kunnen weten.

Ik stapte op mijn Vespa en reed via Winterslag naar Merendree.
Het was een prachtige route. De zon scheen, de vogels floten,
honden likten gretig aan hun eigen ballen. Ik dacht aan mijn jeugd
in Knokke-Heist: woest, geil, ongenadig. Mijn egotripperij staat
daar nog steeds in de straatstenen gebeiteld. Nu nog houden de
plaatselijke wijven hun adem in als ze mijn ouderlijk huis passeren.

Merendree was grootser dan ooit. Eigenzinnig, toekomstgericht. Ik
werd er emotioneel van. Mijn tranen zweefden over het volmaakte
asfalt. Daar was het rusthuis al. Ik rook de eenzaamheid. Mijn
grootmoeder lag op de achtste verdieping. Het personeel hield een
feestje in de kelder. Ik fuifde even mee, dronk een whisky of zes.
Tegen middernacht kroop ik naar boven, naar de vrouw die mij
leerde breien. Ik hield haar hand vast, de hele nacht.

©Maarten Verhelst

 

maartenverhelst_c_koertmartensMaarten Verhelst (32) woont in Papegem, gehucht gekneld tussen Wetteren, Aalst en de E40. Hij is communicatieverantwoordelijke van het Circuscentrum en hoofdredacteur van CircusMagazine. Naast het spelen met zijn vrouw en drie kinderen nemen schrijven, lezen en diepzinnig kijken naar knotwilgen het grootste deel van zijn vrije tijd in.  Mooi geel topje is de naam van zijn blog.