Categorie: Blogrol

Het nieuwste nummer van Deus Ex Machina past nog net onder je kerstboom. De redactie geeft je samen met de beste wensen voor 2011 ook graag het voorwoord mee van een nummer dat imago en biografie in de schijnwerpers zet.

You love who you think I am

De Amerikaanse rockband Pearl Jam wilde zichzelf, na het onverwachte succes van hun debuutalbum Ten, het liefst begraven. De bandleden waren geschrokken van alle aandacht, de publiciteit en de miljoenen fans die uit het niets op hen afkwamen. Pearl Jam besloot in een paniekreactie om rond hun tweede album Vs. geenpubliciteit te genereren. Geen van de nummers werd als single uitgebracht, laat staan als videoclip op MTV aangeboden. Interviews werden afgewezen. Enkele jaren later zei zanger/gitarist Eddie Vedder over de hysterie: ‘Massa’s fans kwamen op mij af, hysterisch gillend: Eddie, I love you! No, wilde ik zeggen, you don’t love me, you love who you think I am.’

Roem brengt een imago met zich mee. Dat geldt evenzeer voor de literatuur
als voor de popmuziek. In sommige gevallen creëert de schrijver welbewust zijn imago; in andere gevallen overkomt het hem. Sommige schrijvers hebben immers al een naam opgebouwd met ander werk – wat hen ook een imago oplevert. Andere dan weer hebben gewoon iets staan op hun paspoort dat voor of tegen hen kan spreken. Ze zijn de zoon of dochter van een bekend iemand, ze zijn allochtoon, ze zijn extreem jong of extreem oud. Ook hun geaardheid kan hen een imago verschaffen. Soms is het hebben van een bepaald imago een succesverhaal, andere keren keert het imago of de biografie zich onverbiddelijk tegen de schrijver.

In dit nummer licht Deus ex Machina de rol van imago en biografie voor de schrijver door. Michiel Kroese plaatst de rol van imago en biografie in een historische kader. Theo Kars verklapt ons hoe het schrijven van een autobiografie kan bijdragen tot meer zelfinzicht. Celia Ledoux vertelt ons wat het egodocument te maken heeft met angst, ego’s en glazen burgers. En volgens L.H. Wiener zijn authenticiteit en stijl de pijlers waarop alle ware literatuur rust. Max Moragie beschrijft de lotgevallen van schrijvers die naam proberen te maken in de schaduw van hun beroemde schrijversvader.

En hoe gedragen critici, lezers en uitgevers zich tegenover een imago? Die vragen worden beantwoord door Roel Weerheijm die de beleving van critici schetst en uitgever Dirk Demuynck die vertelt over het fiasco van de literaire marketing. Hedwig Speliers leverde een bijdrage over de rol van de biograaf en Katrien Verreyken over die van de ghostwriter. Frank Pollet ging op bezoek bij Frans Wuytack, een dichter wiens leven te onvoorstelbaar lijkt om waar te zijn. Nachoem Wijnberg tekende voor het gedicht om het onderwerp te omschrijven. En Sylvie Marie licht met een ironisch verhaal de (virtuele) leefwereld van de jonge, hedendaagse schrijver toe.

Ook in de vaste rubrieken zit het centrale vraagstuk van dit nummer verscholen. Voor deze editie van ‘het gevaar van debuteren’ sprak Sylvie Marie met Thomas Claus over zijn omstreden debuut Lucas Somath.. In het kader van ‘Kijk!’ is er dan weer een voorpublicatie uit de roman Een Hermelijn in Tjernopol van Gregor von Rezzori. Diens memoires waren zo intrigerend dat vertaler Kris Lauwerys de geboortestreek van de schrijver ging opzoeken. Voorts vind je in dit nummer gedichten van Ann Van Dessel en een verhaal van M.H. Vesseur.

De schilderijen zijn van de hand van Bram van Kinsbergen (°1984). Hij schildert meestal portretten van mensen, van heel direct tot heel absurd en abstract. De inspiratie ontleent hij aan gesprekken of karakters uit films en magazines. In zijn portretten probeert hij de grenzen tussen innerlijk en uiterlijk, vrijheid en plicht, onbewust en bewust op te heffen. Hij exposeerde reeds in België en Turkije.

www.bramkinsbergen.com

De zwart-wit illustraties zijn van de dichter Lucebert (1924-1994). De beelden werden ons ter beschikking gesteld door vzw P’ART / Kunstenfestival Watou2010 in het kader van presentatie/selectie – 10x Lucebert door Josse De Pauw. Het copyright ligt bij de erven van Lucebert. Lucebert was een waar dubbeltalent. Ook dubbeltalenten hebben een specifiek imago. Steeds wordt immers de vraag gesteld waar de man of vrouw in kwestie nu eigenlijk beter in is. Met de illustraties van Lucebert wordt duidelijk hoe ridicuul die vraag eigenlijk is.

Veel lees- en kijkplezier,
de redactie

Waar ze in juni nog het Deus Ex Vaginanummer onveilig maakte als Rafaela, signeerde ze onder eigen naam in november al haar eersteling op de Boekenbeurs. Kortom: Annelies A.A. Vanbelle maakt geweldige tijden mee en daar is ook Deus Ex Machina trots op! (zeker als we op de achterflap vermeld worden)

Het liefdesevangelie volgens Rafaela

‘Liefde is een religie. Maak van de ander het object van je geloof, vereer, adoreer met overtuiging, en je broodje is gebakken. Hoe dieper je geloof, hoe heftiger de extase die je deel zal zijn. Als je niet gelooft echter, ben je de klos. Het is een schrijnende waarheid, maar in de liefde leidt atheïsme onverbiddelijk tot betekenisloosheid, tot
eenzaamheid, tot leegte.’

In een tijd die bol staat van de (v)echtscheidingen durft Rafaela openlijk de liefde te belijden. Haar man is haar manna. Ze spreekt in vurige tongen over de passie. Ze predikt haar aktes van liefde en verlangen en noteert tien geboden voor de hedendaagse vrouw. Hoe ze de devotie zelve kan zijn en toch een zondig besje. Lilith die speeltijd krijgt van Eva, moeder en hoer tegelijk. Rafaela neemt je mee langs de vijftien staties van het heerlijke, wrede liefdespad, dat soms een Hof van Eden is en
soms een ware kruisweg.

Bitterzoet is een koesterboek vol zinnebeelden en minneschriften, een hebbeding verlucht met pittige tekeningen. Om op je nachtkastje te leggen en steeds opnieuw ter hand te nemen, samen met je geliefde of stiekem alleen onder de lakens.

Nu in de boekhandel.
Hardback 16 X 18 cm – 224. Blz.
Geïllustreerd
Prijs: ca. 19,95 euro

Op zaterdagavond 13 november jl. werd in het Antwerpse Antiquariaat Demian de expositie rond Gust Gils geopend en tegelijk het speciale Gilsnummer van Deus ex Machina voorgesteld. Rene Franken had al zijn vitrinekasten en een deel van zijn muren gevuld met manuscripten, boeken, foto’s maar ook beelden, tekeningen en schilderijen van de in 2002 overleden kunstenaar. Vooral diens befaamde ‘Museum voor Kleine Kurioziteiten’ en een aantal surrealistisch aandoende zelfportretten trokken de aandacht. Logisch. Gils zelf kwam zelden naar buiten met zijn grafisch werk, zodat de meeste fans er hooguit van hadden gehoord of over gelezen. Gelukkig voor hen bevat ook het Deus Gilsnummer (nr. 134) veel illustratiemateriaal. In feite kon een deel van het in ons blad getoonde beeldmateriaal hier in het echt bewonderd worden.

Met veel verve

Medesamensteller en gastredacteur Maarten Inghels had in het kader van zijn thesis zeer veel ongepubliceerd materiaal in het AMVC archief gevonden. Dat het hier niet om probeersels of onaffe teksten ging, bewees hij prompt zelf met een levendige en geestige voordracht van het uit de zestiger jaren daterende ‘Gratis Hipnoze’. Andy Fierens verhaalde zijn frustrerende eerste ontmoeting met Gils tijdens een interview voor Radio Centraal: de afgepaste antwoorden en dertig seconden durende stiltes van de voor vreemden ontoegankelijke dichter maakten onwelkome geschiedenis in een live-uitzending. Ook hij droeg vervolgens met veel verve een ongepubliceerde tekst voor: 27 aforismen over poëzie. De combinatie van goede teksten en kundige performers zorgde tweemaal voor een aantrekkelijk stukje poëtisch cabaret.

Gard Sivik

Ondanks het hondenweer kwam een vijftigtal toehoorders/kijkers opdagen. Onder hen vaste klanten van Demian, maar ook mensen uit de entourage van de dode dichter. De beroepsmusici Guy Lejeune en Alain Meersbergen behoorden in de zeventiger jaren tot het Gust Gils Songcombo, de schrijfster Rhea Denkens was meer dan een halve eeuw met Gils bevriend en baatte met haar toenmalige echtgenoot, de tekenaar Herman Denkens, op de Stadswaag het café Gard Sivik uit (nu cafe Köln) waar het gelijknamige literaire tijdschrift ontstond en naar genoemd is. Op 23 november a.s. wordt daar een aan Gust Gils gewijde gedichtenmuur onthuld.

De expositie loopt tot 4 december. Tot die tijd kunt u daar – vanzelfsprekend – ook het Gilsnummer kopen en nagenoeg al het gepubliceerd proza- en dichtwerk van Gils in tweedehands vorm. Bij aankoop van één Gilsnummer een eerder Deusnummer gratis erbij.

www.demian.be

(verslag (c) Max Moragie, foto Andy Fierens (c) Maarten Inghels)

1) …wie nu zaterdag op de voorstelling van de expo ‘een zeer verlaten reiziger’ het Gilsnummer van Deus Ex Machina koopt, krijgt er een eerder nummer bovenop! Je mag zelf je keuze maken uit een hoop eerdere nummers. Naast de special rond Gils leverde de redactie immers ook al specials af rond Bob Mendes, Paul Valéry of Franz Kafka. Of ga voor iets totaal anders en kies een nummer over melancholie en cynisme in de literatuur. Doe hier je inspiratie op!

2) …de Vijf-voor-Twaalfactie loopt ook nog steeds. Kies je zaterdag vijf nummers uit ons rijkelijk archief, dan betaal je slechts tien euro in plaats van twaalf. Er zijn dan immers geen verzendingskosten nodig.

PS: Zie hier de gedichtenmuur die op 23 november zal worden onthuld!

 

 

Allen welkom op de opening/presentatie op zaterdag 13 november om 20 uur in boekhandel Demian! (Hendrik Conscienceplein 16, Antwerpen)

 Lieve lezers,

Vandaag of morgen zou hij in uw brievenbus moeten vallen, de nieuwe Deus Ex Machina, quasi volledig gewijd aan de Vlaamse schrijver Gust Gils (1924 -2002).

Een geschikter moment voor dit nummer bestond er niet, nu in Antwerpen het gedicht ‘de Pijnfuif’ van Gils op de zijgevel van café Köln aan de Stadswaag terecht zal komen en er in boekhandel Demian vanaf nu zaterdag tot 4 december een tentoonstelling over Gils loopt.

Op de opening van die expo die ‘een zeer verlaten reiziger’ heet, wordt het themanummer trouwens ook voorgesteld. Met woord, muziek en drank belooft het een gezellige avond te worden.

Allen welkom op de opening/presentatie op zaterdag 13 november om 20 uur in boekhandel Demian! (Hendrik Conscienceplein 16, Antwerpen)

Ook op 23 november om 14 uur is iedereen welkom aan café Köln voor de onthulling van de gedichtenmuur! (Stadswaag 4, Antwerpen)

De columnreeks ‘Death options’ van Celia Ledoux die DEM publiceerde in nummer 130, Overbodig nummer, is opgepikt door Humo en is vanaf deze week te lezen in het weekblad! Geweldig nieuws is dat! Deze week staan de columns over springen, doodbloeden en het gas in Humo, volgende week volgt de eetstoornis. De columns staan wel in licht gewijzigde vorm in de Humo, zo schrijft Ledoux onder de naam van Tante Claire en worden ze upgedatet met personen als Jef Vermassen. ‘De enige val-option die je nooit, echt nooit mag gebruiken is een parachutesprong. Voor je het weet stort Jef Vemassen zich op de zaak en wordt je Best Friend Forever veroordeeld wegens moord met voorbedachten rade.’

Bij wijze van celebration publiceren wij één column zoals hij in DEM werd opgenomen:

Doodbloeden

Moeilijkheidsgraad: voor gevorderden
Drama: very Hollywood
Verminkingsgraad: lichtjes leeggelopen met wat oppervlakteschade

Het Festival van de Fantastische Film, ’t slachthuis in Anderlecht, de boudin noir en Leopold II – Brussel heeft een hoop bloederige iconen. Doodbloeden is daarmee een echte mort du terroir. En natuurlijk heel dramatisch en pittoresk. Bovendien zijn er zoveel varianten op te bedenken dat ik er een drie weken lange special mee kan vullen.
Maar bloeden is vooral supertechnisch, meisjes. Verkijk je niet op hoe romantisch het eruitziet in maffiafilms of Rubensschilderijen; bij bloeden komt flink wat kijken. Want wil je echt je zeteltjes verpesten met een grote bloedvlek? En hoe zal bomma reageren als je haar nageslacht door de neus boort en haar geleende Perzische tapijt bederft?
Wie geen bloed kan zien, hoeft er niet aan te beginnen. Word maar eens gevonden met een mes in je hand, één krasje in de arm, flauwgevallen van de schrik? Dat betekent een leven lang door de vrienden uitgelachen worden als schijtlijster of jarenlange gezinstherapie omdat de kinderen getraumatiseerd zijn. Heb je erover nagedacht en staat je besluit vast? Respect! Dan gaan we ervoor zorgen dat je er ook in de dood op je best voorkomt. Dat ene moment wanneer hij je levenloos vindt wordt immers voor altijd op het netvlies van je vriendje of man gegrift.
Bloeden laat je prachtig herkenbaar en zelfs een paar kilo lichter achter. Gebruik dat instant-afvaleffect: trek dat glitterjurkje uit de kast of die één maat te kleine skinny jeans. Laat de rits maar openstaan; die krijg je na een litertje bloedverlies probleemloos omhoog.
Nog meer fun: je wapen kiezen! Een bot keukenmes is voor masochistische lomperiken. Te veel werk, en het bederft een hele outfit. Vraag jezelf af wat voor type je bent. Past een betrouwbaar Zwitsers mes bij je, vlieg je erin met een chefmes, of hou je van het strakke design van een stiletto? Trakteer jezelf in ieder geval op een nieuw scherp accessoire. Postuum kan geen bank meer klagen! En denk ook na over je perfecte setting. ‘Diva voor Een Avond’ zijn verdient doordachte enscenering. Bedek de meubels met plastic,want bloed maakt moeilijke vlekken, en zet kostbare spullen uit de weg – je mocht er eens op flauwvallen. De badkamer is ook een prima keuze. Doodbloeden in een bad is lekker ontspannen, en de schoonmaak achteraf kan een kind doen.
Zet voor het grote werk nog even een muziekje op, ontspan je met een kop thee of zelfs een vroege sherry, steek een geurkaarsje aan en neem de kat op schoot. Het is je laatste dag op aarde – relax en laat de afwas staan.
Nog een beetje bibbers? Geen zorgen. Leg gewoon een tourniquet. Dat kan makkelijk met een oude panty! De ader springt zo tevoorschijn, missen kan niet meer.
En nu komt het echte werk – hoewel, beloofd, het zal met al die voorbereidende extraatjes bijna als verwennerij voelen. Ga vooral voor je perfecte setting, en leef je uit.
Heb je geen inspiratie? Dan hebben we best een ideetje voor je. Foolproof en stijlvol, zoals je ons kent. Deze lukt altijd!
Laat een warm, geparfumeerd bad lopen, nestel je erin en laat je een half uurtje wegzakken. Ben je ontspannen genoeg, neem dan je mes dat je naast het bad hebt klaargelegd. Je zet het simpelweg aan de aders, slipt er zachtjes langs en laat dan je armen in het heerlijk warme water liggen.
Extra weetje? Schoonmaken is een eitje voor je geliefden. Even met een doekje langs de tegeltjes, de badkuip spoelen, en klaar is kees. Wees gerust: je laat geen spoortje achter.

Celia Ledoux aka Tante Claire

Vandaag werd de winnaar van de Debuutprijs 2010 bekendgemaakt. Die gaat jaarlijks naar de beste debuutroman van een Vlaamse auteur. Dit jaar is Joost Vandecasteele de winnaar met zijn verhalenbundel ‘Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij’. Vandecasteele was vorig jaar met zijn bijdrage ‘Waarom ik doe wat ik doe’ in Deus Ex Machina genomineerd voor het beste tijdschriftartikel. Hij greep toen net naast de prijs.

De jury kreeg dit jaar 12 debuten voorgeschoteld. Opvallend was de diversiteit aan genres die meende mee te kunnen dingen naar de onderscheiding: van chicklit en thrillers tot doorwrochte, loodzware historische romans. Twee romans staken er bovenuit:
‘Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor mintwaalfjarigen won (en dat het me spijt)’ van Ivo Victoria en ‘Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij’ van Vandecasteele.

Uiteindelijk ging deze laatste met de prijs lopen. Volgens de jury troont Vandecasteele ons mee in een spooky en tegelijk ook hedonistisch universum dat slechts een paar ademtochten in de toekomst ligt. Evengoed integreert hij invloeden uit labyrintische computergames of pulserende sciencefiction. De tien verhalen uit Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij denderen aan een helse rotvaart over je heen en zijn als een vernuftig onderaards gangenstelsel met elkaar verbonden. In die aanpak zag de jury meteen al de oeuvreschrijver ontkiemen.

Op 30 oktober 2010, de vooropening van de Boekenbeurs, zal Vandecasteele de prijs ter waarde van € 6.200 in ontvangst nemen.

Berichtgeving grotendeels overgenomen van: Cutting Edge

Tom Schoonooghe werkte mee als illustrator aan DEM 132 over Jeugdliteratuur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vroeg u zich ook al af welke drieste fotograaf de uitdaging aannam Didi de Paris te portretteren? Wij stellen hem graag aan u voor:

 

Arnout Camerlinckx is samen met Ilse Derden Grapes of Art. Grapes of Art is een hopeloos romantisch collectief dat fotografie en schilderkunst doet samensmelten tot de vloeistoffen film en lyriek. Samen met de dichter Dirk Vekemans en met de steun van Didi de Paris hebben zij een smelttraject ontworpen dat uitmondt in het Klebnikov Carnaval, een laatzomers gratis deelnemersfestival van de Vrije Lyriek. Het voortvloeisel Radio Klebnikov duikt dan weer wekelijks op via de Leuvense studentenradio Scorpio.
www.grapesofart.org 
khlebnikov.wordpress.com

 

 

 

 

Een andere vrouw uit ons Deus Ex Vagina-nummer is Annemarie Estor. Bij deze haar bijdrage mét illustraties

 

Uit mijn tijdschrift komt een look gegleden
een zomerse met zijden strokenrok, pastel,
zachte draperieën waar ze naakt mee lijkt,
en sproeten om als kruimels op te likken.

Maar als ik mijn bladen spreid,
knappen alle naden in mijn vest,
panden flapperen als rot gewas.

Mijn spijkerbroek is doordoorslecht,
er woont iets lompigs in dat elk jaar groter lijkt.
Been zit bleek in afgetrapte pijp.

Waan me zinnig met al die bevalligheid,
sleep mijn stokjespoten naar de spiegel
voor een oordeel over pieken, wieken.
Hopeloos te knippen aan de staken uit mezelf.

 Ik staar vertraagd naar evenbeelden
maar mijn schouders zijn zo breed als bruggen.
Mijn rug is een gewelf van pennen
en wat moet ik met die vieze riem.

Avondparty. Vrouw gespeld in cocktail dress.

 “Rafke, kind,
geen uitgespreide vlerken.
Dat kan echt niet op een feestje.
Wat zullen ze wel denken.

Je wil toch niet de raaf zijn
tussen de gepoederden?

Rafke uit het nest,
je snavel is dan wel van hout,
maar hou die wieken in je Calvin klein.”

Een strokenrokje nadert en ontvouwt:

“Jij zult de spreeuw der raven zijn.

 

Annemarie Estor

 

Allen en ieder die Deus Ex Machina liefheeft!

Nu het 133ste nummer van de persen rolt, mag de redactie met trots zeggen dat zij (en hun voorgangers) al het één en ander bereikt hebben. Onze themanummers hebben al quasi de literatuur uit alle landen bepoteld, heel wat grootmeesters als Franz Kafka en Paul Valéry in het licht gezet en kaarten voorts onderwerpen aan die gaan van cynisme naar verslaving over melancholie naar apocalyps. Allemaal heel erg interessant dus! Toch heeft het voor sommigen onder onze redactieleden ook een schaduwzijde, namelijk een berg tijdschriften die van kelder, over badkamer en slaapkamer naar de zolder opstijgt.

Tijd voor een uitverkoop dus! En niet zomaar één: een Vijf-Voor-Twaalf-uitverkoop! Dat betekent niet alleen dat je er heel snel bij moet zijn om de tijdschriften te redden van een vreselijk lot, maar ook dat je maar liefst vijf nummers voor de luttele prijs van twaalf euro krijgt.  Dat betekent slechts 2,4 euro voor één tijdschrift. Belachelijk weinig voor tijdloze literatuur.

Wat moet je doen? Zend als de bliksem een mailtje naar redactie@deusexmachina.be met daarin de boodschap: ‘Ja, ik wil er vijf voor twaalf!’. Een onschuldige kinderhand zal dan vijf oude en nieuwere nummers voor je uitkiezen en ze naar je opsturen.  Wees gerust, je zult niet teleurgesteld zijn. Toch kan je uiteraard ook  altijd enkele suggesties doen aan de kinderhand. Kijk daarvoor bijvoorbeeld eens naar ons archief. Ook mag je gerust aangeven welke nummers je niét wilt. Omdat je ze al hebt, bijvoorbeeld.

Verzendkosten? Die zijn inbegrepen. Vergeet dus zeker je adres niet te vermelden in je mailtje.

Ben je er niet van overtuigd dat onze oude nummers jou nu nog zouden kunnen boeien? Lees er dan deze vier jaar oude recensie van ons blad eens op na. Wedden dat je het toch zult voelen kriebelen?

Een van de wonderbaarlijke vrouwen uit het Deus Ex Vagina-nummer is Helen White. In onderstaand filmpje draagt ze het gedicht ‘Distant Thunder’ voor: