Omdat mijn vrienden mij als een geletterd mens kennen, vragen ze vaak of ik geen leestips heb voor hen. Meestal valt er een dan –voor mij – pijnlijke stilte waarin ik plots alle namen van schrijvers en titels van boeken die ik ooit las vergeet. Ik probeer daarom te pas en te onpas om de ontdekking van een boek dat het lezen waard is met zoveel mogelijk mensen te delen. Marshland van Gareth E. Rees is zo’n boek.
Het komt het beste tot zijn recht bij lezers die enige affiniteit hebben met Londen, omdat het een mythologie van de moeraslanden in de omgeving van Hackney, Oost-Londen vormt. In die ietwat lugubere omgeving verzamelt Rees verslagen en verhalen uit heden, verleden en toekomst. Krokodillen, beren, spookhuizen, rave parties, joggers, een vleug victoriaanse geschiedenis en mannen zoals Reese die hun hond in de marshes uitlaten zijn rafels van de rode draad die Reese probeert te volgen.
Dat alles resulteert in een verzameling verhalen waarbij je op de meest verrassende momenten verbanden ontdekt. Soms is de toon grappig, soms is ze luguber, soms heel zakelijk en soms sprookjesachtig. Regelmatig worden de woorden aangevuld met illustraties van Ada Jusic, die zowel de vrijheid als beklemmende sfeer die wandelaar Rees ervaart prachtig weergeven. Al bij al vormt Marshland een bont geheel, hoewel het voelt alsof de auteur nog lang niet uitgepraat is. De moeraslanden lijken een oneindige inspiratiebron voor verhalen. Ondergetekende kreeg dan ook stiekem het verlangen om de moerassen in eigen omgeving op te gaan zoeken.
